Eén Vlaams-nationale partij !

“Welke Vlaamse partij is op dit ogenblik voor separatisme? Het Vlaams Belang? Zonder twijfel. De Lijst Dedecker? Hangt ervan af met wie je spreekt. De N-VA? Neen. Voorzitter De Wever heeft tot in den treure herhaald dat separatisme nu niet aan de orde is.” Het zijn de woorden van Paul Geudens in Gazet van Antwerpen (27 september). Sinds de voorbije parlementsverkiezingen profileren de traditionele Vlaamse partijen zich – onder druk van een radicaliserende Vlaamse publieke opinie - buitengewoon Vlaamsgezind. Niet dat we dit niet toejuichen, maar hoe geloofwaardig zijn die partijen? Nadat de partij van Guy Verhofstadt acht jaar lang hartstochtelijk de Belgische status-quo had verdedigd en zonder morren de Waalse dictaten had geslikt, ging de VLD zich na de verkiezingsnederlaag plots Vlaamsgezinder opstellen.

Leterme betrouwbaar?

Bij de Vlaamse betrouwbaarheid van Yves Leterme vallen evenzeer grote vraagtekens te plaatsen. Zijn ‘kadertekst’ van enkele weken geleden, die de facto de uitbreiding van Brussel met de faciliteitengemeenten inhield, sprak terzake boekdelen. Leterme was ook de man die in de aanloop naar de verkiezingen er in de Vlaamse en Franstalige media een totaal verschillend communautair discours op nahield: in Vlaanderen roerde hij uitbundig de Vlaamse grieventrom, maar tegelijkertijd lanceerde hij een “n’ayez pas peur”-oproep aan het adres van de Franstaligen. In Vlaanderen eiste het ‘Vlaams kartel’ onverkort de realisatie van de vijf resoluties van het Vlaams Parlement, maar aan de overzijde van de taalgrens verkondigde Leterme dat het niet zo’n vaart zou lopen en dat hij niet vasthield aan de regionalisering van de gezondheidszorg.


Draaikont Dedecker

Het spreken met gespleten Vlaamse tong is dus een beproefd recept bij de zelfverklaarde Vlaamse staatsmannen en ministeriabelen. Ook Lijst Dedecker is in dat bedje ziek. In Vlaanderen profileert Jean-Marie Dedecker zich als een rebel die liever vandaag dan morgen de Vlaamse republiek wil uitroepen, maar in de Franstalige media laat hij een heel ander geluid horen. In Vlaanderen trekt hij heftig van leer tegen de ondemocratische demarches van koning Albert, maar in La Libre Belgique (13/11) zegt Dedecker ter attentie van de koning en de Franstaligen dat men zijn partij “moet laten meespelen” als men het Vlaams Belang wil doen afkalven. In een recente tribune in De Standaard (2/11) heeft hij het over “wat we vandaag proberen te bestrijden: het extreemrechtse gedachtegoed van Vlaams Belang”. Vandaag, op het moment dat ik deze column schrijf, doet Dedecker er in Het Laatste Nieuws (17/11) nog een schepje bovenop: “Ik moet een prijs krijgen: ik rook het Vlaams Belang uit”, luidt de veelzeggende titel. Dedecker doet een ronduit verbazende oproep aan het Belgische establishment om hem te steunen tegen “de vijand”, want “het moment is daar om extreem-rechts uit te hongeren”. Het Vlaams Belang “droogleggen”, “uitroken” en “leegzuigen” is ’s mans voornaamste betrachting. Voorts geeft hij ons de kwalificaties “fascistoïde”, “armoestem” en “spookschip”. Ik kan daaruit alleen maar besluiten dat Lijst Dedecker nu al wordt verteerd door ambitie en zo snel mogelijk salonfähig en regeringsfähig wil worden. Dat laatste wordt trouwens uitdrukkelijk bevestigd door huisideoloog Boudewijn Bouckaert, die in De Standaard (17/11) een pleidooi houdt voor regeringsdeelname in 2009, met… de VLD als coalitiepartner.

Het komt mij bovendien vreemd voor dat, als men de zelfstandigheid van Vlaanderen voor ogen heeft, men dé Vlaamse onafhankelijkheidspartij tot vijand nummer één uitroept. Wat het Vlaams Belang betreft, is de Franstalige elite binnen België de vijand.

In het hierboven geciteerde interview met La Libre Belgique houdt Dedecker een pleidooi voor ‘confederalisme’ en neemt daarbij uitdrukkelijk afstand van de Vlaamse ‘extremisten’ én… separatisten. In tegenstelling tot het Vlaams Belang, kiest Dedecker dus niét ondubbelzinnig voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dat is vanzelfsprekend zijn goed recht, maar is het teveel gevraagd dat de man daarover duidelijkheid schept?

Niet alleen inzake Vlaamse autonomie zijn er grote verschillen tussen beide partijprogramma’s. Zo kan voor Vlaams Belang geen sprake zijn van een nieuwe toestroom van vreemdelingen onder het mom van ‘economische migratie’ – iets waarvoor Lijst Dedecker pleit. Terwijl onze partij de speerpunt vormde van het verzet tegen het schandalige druggedoogbeleid van Paars, is bij de partij van Jean-Marie Dedecker onduidelijkheid troef. En ook over het vreemdelingenstemrecht en de toetreding van Turkije tot de Europese Unie nam Dedecker – voorzichtig uitgedrukt – niet altijd heldere en eensluidende standpunten in.

Eén onafhankelijkheidspartij

Tot slot: moet het Vlaams Belang, nu Dedecker zich dezer dagen actief bezighoudt met het contacteren van Vlaams Belang-leden en mandatarissen en er af en toe in slaagt iemand tot een overstap te bewegen, ongerust zijn? Neen. Hoewel elke overstap er één teveel is, zijn deze vrijwel altijd ingegeven door persoonlijke twisten en gefnuikte ambities. Het cement van onze partij is echter oneindig veel sterker dan dat van de partijen die ons bestrijden en die slechts aaneenhangen door groepsbelangen en – vooral – persoonlijke belangen. Vlaams Belang’ers delen een Vlaams-nationale overtuiging en een compromisloze strijdbaarheid.

Tegenover de politieke draaikonten staat het Vlaams Belang reeds 30 jaar met een helder en rechtlijnig programma. Laat het dus - naar het woord van Karel Dillen - nog maar eens duidelijk gezegd zijn: wij zijn sociaalvoelend en nemen het op voor de sociaal zwakkeren, maar wij zijn géén socialisten. Wij hebben respect voor de waarden en normen van onze Westerse samenleving, maar wij zijn géén christen-democraten. Wij moedigen het vrij initiatief aan en pleiten absoluut voor een ondernemingsvriendelijk klimaat, maar wij zijn géén liberalen. Wij zijn Vlaams-nationalisten!

Frank Vanhecke