Koopkracht

De
laatste weken zijn er steeds meer spontane stakingen in sommige
bedrijven. Het begon vooral bij de toeleveringsbedrijven van Ford maar
deint nu uit naar andere bedrijven en sectoren. Het is te verwachten
dat deze golf van sociale strijd niet zal verminderen, integendeel het
zal een constante worden in de komende maanden. Bij de
toeleveringsbedrijven speelt niet alleen de koopkracht een rol bij de
onvrede, maar is er vooral het toenemend verzet tegen de
interim-tewerkstelling. Toch is de stijgende levensduurte de
hoofdoorzaak van het ongenoegen bij de gesalarieerde bevolkingsgroepen.
En dat is tot hiertoe nog altijd de meerderheid van de bevolking. Het
is voor iedereen die zijn maandelijks kosten moet betalen met een loon
duidelijk dat de stakers alleen maar uiting geven aan een
gerechtvaardigd ongenoegen en dat hun strijd legitiem is. Want je moet
nu toch wel blind zijn (of veel geld hebben) als je de stijgende
levensduurte nog niet zelf aan den lijve hebt ondervonden. De inflatie
is nu officieel zo rond de 3% maar iedereen weet dat dit cijfer gewoon
gemanipuleerd is, al was het maar omdat men een gewone index hanteert
met daarnaast een gezondheidsindex.

De
gezondheidsindex telt niet mee voor de berekening van de indexsprongen,
die is misschien wel gezond voor de staat en de patroons, maar zeker
niet voor de gezondheid van het gezinsbudget. In werkelijkheid gaan de
inkomens achteruit want de goederen die je voor je inkomen kunt kopen
verminderen (dat noemen we achteruitgang van de koopkracht). Het
kapitaal en de staat laten oogluiken toe dat het zuurverdiende geld dat
de gezinnen verdienen steeds minder waard wordt.
Door de
Europese Centrale Bank onder druk te zetten zodat deze de rente niet
verhogen en er zo steeds meer geld in omloop wordt gebracht organiseren
ze de stijgende inflatie. De grote Europese landen zo als Duitsland en
Frankrijk willen de uitvoer en de consumptie niet in gevaar brengen.
Daarom pompen ze steeds meer geld in het systeem. Ook de (uit Amerika
overgewaaide) hypotheekcrisis en de angst op de financiële markten
zorgt ervoor dat de ECB massa’s geld in omloop brengen. Voor de staat
is dit op korte termijn interessant, want zo vermindert het totale
tekort dat de staat nu heeft (85% van het BBP (bruto binnenlands
product)). Dit is vooral te danken aan die lage rente.
Voor
het kapitaal is het ook op korte termijn een winsituatie. De consumptie
blijft op peil en door de lage rente kon men dan weer geld lenen om te
investeren en zo de mogelijkheid scheppen om met de eigen winst royale
bonussen uit te keren aan de aandeelhouders en kaders. Dat in plaats
van het eigen vermogen te activeren. De kapitaalgroepen rekenen op de
staat en op de huidige vakbondsleiding om de negatieve aspecten van
inflatie te laten betalen door de bevolking. De vakbonden en de
patroons zeggen tegen de arbeiders dat ze zich verantwoordelijk en
verstandig moeten gedragen en niet teveel eisen moeten stellen. Dat zou
onze concurrentiepositie in gevaar brengen. Maar hoe kunnen de grootste
verdedigers van de vrije markt het de loontrekkende nu kwalijk nemen
dat ze hun macht en aantal gebruiken om geld te eisen? Is de markt dan
niet voor iedereen vrij en mogen niet alle spelers op de markt het
onderste uit de kan halen? Dat noemt toch liberale globale
marktwerking, dat is toch de praktische toepassing van het liberalisme
voor iedereen? Of is liberalisme alleen maar het voorrecht van de
kapitaalgroepen? Mogen alleen zij de markwerking sturen via hun
politieke elite?
Wij, nieuw-solidaristen, weten al lang dat
liberalisme en de vrije markt gewoon vrijheid betekent voor de
machtigen en niet voor de massa van de werkenden. Om dit systeem te
doorbreken moet er een andere maatschappij komen. Een maatschappij waar
alle productiekrachten hun rechtmatige plaats krijgen. In bedrijven
moet er een systeem van medebeheer en medebezit komen. Alleen dan zal
er een nationale solidariteit mogelijk zijn waar niet de klassen tegen
elkaar worden opgezet, maar waar alle klassen en standen naast elkaar
kunnen strijden voor het volksbelang. Medebeheer en mede-eigendom moet
de strijdkreet en het doel zijn in onze toekomstige vrije Vlaamse
staat. Alleen met een solidaire en volkshomogene visie kan Vlaanderen
zijn uitvoer en consumptie vrijwaren en kan onze sociale staat behouden
worden. Alleen een verenigd volk kan de vergrijzing en de immigratie
aanpakken. Alleen als alle productiekrachten verenigd zijn in een
gezamenlijk belangenstructuur zullen we ons kunnen bevrijden van
liberalisme en kapitalisme. Echte vrijheid ligt in het
volkssolidarisme. De vrijheid van de liberale markt leidt alleen tot
interne strijd en uiteindelijk tot armoede.